«Είναι μεγάλος ο κίνδυνος να περάσεις τα Χριστού-γεννα χωρίς να υποψιαστείς το πρώτο συνθετικό της λέξης και πολύ περισσότερο χωρίς να κυοφορήσεις μέσα σου το δεύτερο. Είναι τόσο αποπροσανατολιστικός όλος αυτός ο περίγυρος και η ατμόσφαιρα, που σκεπάζει τα πάντα και τα θάβει κάτω από το χώμα μιας εξωστρεφούς πανήγυρης! Και η πανήγυρη ούτε σε Χριστό παραπέμπει ούτε σε καμιά γέννα οδηγεί… Πώς να ξεφύγεις τον κίνδυνο; Λύσεις δίκην εύκολης συνταγής, δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως αφορμές, αφορμές κατάδυσης στο βαθύτερο περιεχόμενο της γιορτής και στην ουσιαστικότερη προσοικείωσή του μέσα μας. Αυτές τις αφορμές πρέπει να τις ψάξουμε –τις δίνει η Εκκλησία σ’ όποιον “κρούει” την πόρτα της, σ΄ όποιον έχει ανοιχτά τα αφτιά και τα μάτια του, ή καλύτερα σ’ όποιον δεν ξεκουφάθηκε τελείως από το “Άγια νύχτα” και δεν θαμπώθηκε ολότελα από τα λαμπιόνια των δρόμων […] Για να μη μείνουν τα Χριστούγεννά μας χωρίς Χριστό και η ζωή μας χωρίς τη χαρά της Γέννησής Του…»
[Σημείωμα του Βασίλη Αργυριάδη, επιμελητή έκδοσης του βιβλίου του Anthony Bloom, Ο ευάλωτος Θεός, σελ. 9-10]
«Αυτόν τον Θεό που επιλέγει να γίνει εύθραυστος, ευάλωτος, ανυπεράσπιστος και άξιος περιφρόνησης στα μάτια όλων εκείνων που πιστεύουν μόνο στη δύναμη, στην ισχύ και στην προσωρινά ορατή νίκη, έναν τέτοιο Θεό ο πιστός και ευλαβής άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να Τον έχει επινοήσει. Το να επινοήσεις έναν τέτοιο Θεό, θα ήταν βλασφημία. Κι όμως. Τέτοιον αποκαλύπτει ο Θεός τον εαυτό Του: ευάλωτο, ανυπεράσπιστο, εύθραυστο και περιφρονητέο»
[Anthony Bloom, Ο ευάλωτος Θεός, σελ. 15]
«Μας δίδαξε ακόμη μια αγάπη την οποία ο αρχαίος κόσμος δεν γνώριζε, και ο σύγχρονος τόσο πολύ φοβάται: Μια αγάπη που δέχτηκε να γίνει τρωτή, αβοήθητη, δοτική, θυσιαστική. Μια αγάπη που δίνει χωρίς να μετρά, μια αγάπη που δίνει όχι μόνον ό,τι κατέχει αλλά και τον εαυτόν της τον ίδιο. Να τί έφερε το Ευαγγέλιο και η Ενσάρκωση στον κόσμο και αυτά έμειναν»
[Anthony Bloom, Ο ευάλωτος Θεός, σελ. 67 παρ.2]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου