“Όταν ένα κύτταρο δεν έχει εσώτερη αρμονία ή άνεση , έστω κι αν όλα τ' άλλα εσώτερα τμήματα υπάρχουν εκεί μέσα στις σωστές αναλογίες, αυτό το ιδιαίτερο κύτταρο θα συμπεριφέρεται μ' ένα δυσαρμονικό τρόπο και θα επηρεάζει το όλο σύνολο που το περιέχει. Έτσι, ένα κύτταρο με μια απουσία άνεσης, ένα αρρωστημένο κύτταρο, στερείται αναφοράς προς το σύνολο, συμπεριλαμβανόμενου και του εαυτού του. Ένα αρρωστημένο κύτταρο στερείται εσώτερης άνεσης ή αρμονίας ή αγάπης ή όπως κι αν επιλέξουμε να το ονομάσουμε αυτό. Αυτό το κύτταρο δεν έχει κανένα απολύτως σημείο αναφοράς με το όλον, με το ατομικό πρόσωπο. Κατά συνέπεια, καταστρέφει το κάθε τι στο δρόμο του με το ν' αρνιέται να συνεργαστεί με το πλαϊνό του κύτταρο, μέχρι που καταστρέφει το όλο, και σαν αποτέλεσμα καταστρέφει τον εαυτό του. Αυτά που έχω μόλις περιγράψει είναι η διεργασία ενός καρκίνου μέσα στο σώμα. Είναι ένας οργανισμός χωρίς αναφορά προς το όλον , που δε συνεργάζεται με τα άλλα κύτταρα, και τελικά σκοτώνει το όλον και τον εαυτό του, τοποθετώντας τον εαυτό του πάνω σ ένα δρόμο προς την ίδια του την καταστροφή” [Γουέιν Ντύερ, Πίστεψέ το και θα το δεις, σελ. 115 παρ.3-4]
“Το κάθε κύτταρο μέσα σε οποιαδήποτε μονάδα πρέπει να έχει ένα βαθμό αυτονομίας με σκοπό να νιώθει ότι είναι σημαντικό σαν άτομο. Γιατί, αν ένα κύτταρο στραβώσει, μπορεί να συμβάλει στην κατάπτωση όλης της μονάδας. Ενώ, αν ένα κύτταρο έχει μέσα του αρμονία, συμβάλλει στην υγεία ολόκληρης της μονάδας. Ο ατομικισμός κι η αίσθηση ολότητας μόνο επιφανειακά μοιάζουν σαν αμοιβαία αποκλειστικές έννοιες. Το να βιώνεις το παράδοξο και να κατανοείς, ότι δυο επιφανειακά αντίθετα λειτουργούν πάντα μέσα σ' ένα αρμονικό σύνολο, είναι κάτι που ισοδυναμεί με το φωτισμό του μυαλού. Καταβάλλετε κάθε προσπάθεια να στέλνετε προς τα έξω αγάπη, απαντώντας στο μίσος. Αυτό ήταν το μήνυμα του Χριστού. Αν έχετε μέσα σας αγάπη, αυτήν θα εμφανίσετε προς τα έξω. Κάθε μίσος, ακόμη κι αυτό που φαινομενικά είναι δικαιολογημένο, σαν μια αντίδραση στην επιθετικότητα, είναι τμήμα ενός καρκίνου που καταστρέφει την ανθρωπότητα. Όσο πιο πολύ στέλνουμε προς τα έξω αρμονία κι αγάπη στους άλλους, ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά τους, τόσο πιο πολύ ζούμε μέσα στην ενότητα. Βέβαια χρειαζόμαστε φυλακές κι άλλα μέσα προστασίας απ' αυτούς που παρανομούν ενάντια στους άλλους. Αυτό όμως που δε χρειαζόμαστε είναι το μίσος σαν μια αντίδρασή μας σε αντικοινωνικές συμπεριφορές” [Γουέιν Ντύερ, Πίστεψέ το και θα το δεις, σελ. 136-137 παρ.2]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου